Mandirigma

Mandirigma,

Habang aking sinusulat

Ang mga kataga

Ay hindi ko mapigil ang luha

Sa pagpatak mula sa mata

Na saksi sa pagsugat ng duguan,

At pagkaladkad ng napilayan.

Mandirigma,

Alam ko'ng ika'y pagod na

Na masabihang manampalataya.

Dahil sa araw-araw na nilikha,

Hinihingi mo ang parang wala

Kinabukasa'y iyon pa rin ang ngawa.

Mandirigma,

Hindi ko kailangan

Na ikaw ay sabihan

Ng sa Haring Kadakilaan.

Alam mo na ang kasaysayan.

Pero iyang lintik na sakit na 'yan,

Ang humubad sa baluti ng katuwiran.

Mandirigma,

Alam mo'ng lilipas din 'yan

At kahit sarili'y di maiintindihan,

Ang Diyos na minumura ng 'yong sakit,

Ay may habag at pag-ibig na di Niya ipagkakait.

Mandirigma,

Ako ang ang siyang luluhod

Kapag di mo kayang dumulog.

Ang Salita ng Hari may gamot o talim,

Masinsin ko'ng iisipin kung kelan gagamitin.

Dahil Mandirigma,

Walang maiintindihan

Ang hindi naranasan

Maging kalaban ang sariling isipan.

Kahit pati ikaw ay di mo kakampi,

Kakampi mo ako at ang Hari.